Vrienden, we staan voor de gemeenteraadsverkiezigen 2022. 
We kijken vooruit naar een nieuwe periode waarin keuzes gemaakt moeten worden voor de toekomst van onze mooie stad. Maar we kijken ook even terug. 
En het zal duidelijk zijn dat ik persoonlijk wel even geaarzeld heb of ik deze uitdaging nog wilde aangaan. Al jaren zet ik mijn hele leven opzij voor de politiek en zet ik mij met een onaflatende energie in voor ons land en onze mooie stad.

En als je daarbij niet tegen een stootje kunt, dan moet je daar niet aan beginnen. Gelukkig kan ik ook echt wel wat hebben 
Maar de wijze waarop in de afgelopen jaren onze wethouders waaronder ikzelf, de partij, partijgenoten en allen die ons steunden zijn aangepakt, gaat erg ver. 
Ik kan u verzekeren dat gaat niemand in de koude kleren zitten. Dan heb je echt wel even een moment van: is dit het allemaal waard? 
En los daarvan is het ook zorgelijk. 
Je bent actief in de politiek, maar geleidelijk aan krijg je het onveilige gevoel te spelen in een wedstrijd zonder eerlijke scheidsrechter. 
En dat geeft een heel unheimisch gevoel. 
Want kijk nu goed wat er gebeurt: 
– Een paar uur tijd was in oktober 2019 genoeg om een aantal vreselijke beschuldigingen te uiten tegen ons, en die via alle mogelijke kanalen naar buiten te brengen. 
– 24 uur was genoeg om Hart voor Den Haag, op basis van die valse beschuldiging uit het stadsbestuur te verwijderen.

– En vervolgens kost het nu al 3 jaar (jaartje afluisteren en 2 jaar in de wacht) om die valse beschuldiging te onderbouwen. 
– En wie weet hoeveel jaren nog om tot een rechtvaardig oordeel daarvan te komen. 
Als straks de conclusie is dat het allemaal veel te zwaar is aangezet en alles berust op verhalen en interpretaties van verhalen, terwijl er nooit iets verkeerds is gebeurd – wat ik voor mijzelf heel zeker weet – dan is de schade allang aangericht. 
Dan is het politieke proces onherstelbaar verstoord. En de verdeling van de macht en invloed op een niet terug te draaien wijze veranderd. 
Zoiets zou toch eigenlijk niet moeten kunnen? 
Ik ben toch ook een burger in dit land, die toch ook moet kunnen rekenen op een rechtssysteem, dat mij natuurlijk tot de orde roept als ik te hard rijd, maar mij ook beschermt als ik onheus bejegend wordt? 
En onze kiezers, die hebben er toch ook recht op dat hun stem wordt gehoord in plaats van gesmoord.

Die laatste overweging gaf bij mij de doorslag om mij toch te blijven inzetten voor onze stad en onze partij. 
Want ze kunnen onze wethouders aan de kant schuiven, maar toch niet al die tienduizenden mensen in Den Haag die hun hoop op ons gevestigd hebben. 
Voor hen moeten we dus doorgaan. 
En dan zeg ik: met nóg meer kracht dan vroeger. 
What does not kill you makes you stronger zeggen ze toch? 
We moeten hiervan leren en nog sterker worden. 
Davina Michelle zingt het ook zo mooi: ‘Beat me and make me work’. En dat gaan we doen. 
Wij zullen laten zien wat we waard zijn. En die blijvende inzet is volgens mij ook heel hard nodig. Want het politieke landschap in Nederland maakt een troosteloze indruk. 
De zittende macht die tienduizenden gezinnen de vernieling in heeft geholpen met de toeslagenaffaire, waar nog steeds niet het begin van een oplossing is gevonden.

Een demissionair kabinet Rutte wat een grotere omloopsnelheid heeft dan de gemiddelde duiventil.

Landelijk zien we steeds meer versnippering, met steeds meer nieuwe kleine partijen. En van de traditionele vroegere grote partijen, zijn sommige in omvang geen schim meer van wat ze ooit waren. 
Anderen liggen intern hopeloos overhoop over toch wel serieuze zaken en fundamentele normen en waarden. 
En weer anderen zie je campagne voeren op basis van de populariteit van hun leider, zonder nu precies te weten waar ze voor staan en wat die leider wil gaan doen de komende jaren. 
Inmiddels zijn die traditionele partijen met z’n allen terecht komen in een eindeloos formatieproces, waarin ego’s belangrijker lijken dan het landsbelang, partijbelang en soms ook eigenbelang zwaarder weegt dan de belangen van de burgers.
Bijna 7 maanden lang praat nu de zittende landelijke politiek over hoe de baantjes verdeeld moeten worden. 
Een schandelijke vertoning, die er alleen maar aan bijdraagt dat steeds minder mensen zich herkennen in waar de politiek mee bezig is en steeds minder mensen zich gehoord voelen door de elite. 
En dat terwijl er zoveel te doen is. 
Nederland is herstellende van de grootste crisissituatie sinds de Tweede Wereldoorlog.
Er liggen grote uitdagingen zoals:
– De enorme woningnood. Hoeveel woningen komen we niet tekort in Nederland? 
– De veiligheid en de aanpak van criminaliteit; we horen stoere verhalen maar ondertussen worden onschuldige mensen op klaarlichte dag neergeschoten. 
– De bestrijding van armoede en het in stand houden van sociale voorzieningen zijn een uitdaging. 
– De toestand van onze gezondheidszorg. 
– Het betaalbaar houden van huren, de toegang tot zorg en onze energierekening 
Er is zo veel te doen en er gebeurt zo weinig. 
En als we kijken naar de politiek in onze eigen stad zien we hetzelfde. 
Nadat vreselijke beschuldigingen werden geuit over onze wethouders besloten de andere besturende partijen Hart voor Den Haag – de grootste partij in deze stad – aan de kant te schuiven. 
Om toch verder te kunnen besturen, schoven snel een paar kleinere partijen aan, die in de verkiezingen 2018 allemaal verloren hadden, maar nu toch mee konden doen. 
De hele oude club, die elkaar al jarenlang de bal toespeelt nam het weer over. 
Blijkbaar dacht men dat dat beter zou gaan. 
En is het nou beter gegaan? 
Wat is er nu in de afgelopen jaren bereikt? 
Wat is er opgelost? 
Wat is er gerealiseerd? 
Hoe is het nu met de woningnood in onze stad? 
Hebben er dankzij dit stadsbestuur meer mensen een huis gekregen? 
Is er perspectief voor de vele duizenden mensen in deze stad die een betaalbare woning zoeken? 
Is er een plan? Het begin van een oplossing?
Hoe is het met de ouderen in onze stad? 
Wat is er ondernomen tegen het sluiten van bejaardencentra, ziekenhuis Bronovo, het sluiten van politiebureau’s? 
Wat gebeurt er nu voor armlastig Den Haag Zuidwest? 
De Leyweg zou toch weer de Broadway van Den Haag worden? 
Er wordt veel gepraat, maar wat wordt er nu concreet gerealiseerd voor de mensen daar? 
En er zijn problemen waar niet over gesproken wordt: de enorme groei van de bevolking bijvoorbeeld, die ongeremd doorgaat. 
De grenzen van ons land staan wagenwijd open. 
Jaarlijks groeit de Nederlandse bevolking volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek met 82.000 mensen. 
Ook onze stad piept en kraakt. Voor Den Haag is de groei tot 2040 geraamd tussen de 80.000 en 100.000 mensen – een stad zo groot als Schiedam. 
En die groei heeft grote gevolgen voor allerlei zaken die nu al een probleem zijn: de leefbaarheid, de bereikbaarheid, onze de sociale voorzieningen, de sociale cohesie in onze wijken, onze uitgeputte woningvoorraad waarbij al 150.000 mensen wachten op een sociale huurwoning. 
En is dat laatste rechtvaardig? 
Statushouders die binnen een aantal weken een huis toegewezen krijgen, terwijl Hagenaars gemiddeld zeven jaar op een woning moeten wachten. We hebben een groot hart voor iedereen, maar we kunnen hier niet de hele wereld opvangen. 
De landelijke overheid moet bijdragen aan humane opvang voor vluchtelingen, maar wél in de eigen regio. Over het probleem overbevolking wordt weinig gesproken, want linkse partijen willen er niet aan om de gevolgen van bevolkingsgroei te te benoemen, laat staan om er beleid op te maken 
Ze beschuldigen je dan al snel van racisme en komen met misselijke vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog. Ze kunnen daarmee niet verhullen dat ze de problemen dus niet oplossen. De roze olifant in de kamer niet benoemen is immers een stuk makkelijker, dan inhoudelijk ingaan op keiharde statistieken.
En wat zo triest is: 
Ze laten daarbij niet alleen Henk en Ingrid keihard vallen, maar ook Fatima en Achmed.  
Want die nieuwkomers – met vaak weinig kansen – worden met name gehuisvest in de zwakkere wijken van onze stad. En daarmee creëren deze struisvogel-kop-in-het-zand-partijen nog meer kansenongelijkheid. Dat zijn de feiten. 
Onderzoeksbureau Kantar heeft vastgesteld dat 91% van de autochtonen en 77% van de Nederlanders met een niet-westerse achtergrond zelf vindt dat er nauwelijks ruimte is voor meer inwoners; zelfs dat geluid wordt niet serieus genomen. 
En dan de arbeidsmarkt: het aantal mensen in de bijstand groeit en drukt enorm op de Haagse begroting. En dat terwijl er zoveel werk is in de horeca, de zorg, de bouw, het Westland, de Rotterdamse haven… dat klopt toch niet? 
De Energie Academie, om werkloze jongeren aan het werk te helpen in de bouw en energietransitie, waarin een schreeuwend tekort aan mensen is, dat laat men gewoon kapot gaan. 
In plaats van meer is er minder aandacht voor inburgeren: mensen de taal laten leren en leren mee te doen vindt men blijkbaar niet meer nodig! 
De bereikbaarheid van de stad, ook een groot zorgpunt, is er bepaald niet beter op geworden. 
Met de auto sta je na tig wegversmallingen muurvast en het openbaar vervoer is vanwege beperkte capaciteit nog steeds geen goed alternatief. Investeringen in infrastructuur blijven uit. Zowel in het wegennet als in het OV.

Keer op keer wordt er gemarchandeerd met de kwaliteit van onze directe leefomgeving.
In plaats van investeren in de economie en plannen te ontwikkelen om nieuwe initiatieven naar Den Haag te halen wordt er bezuinigd. Plannen voor een nieuw Museumkwartier van wereldklasse met een groot Eschermuseum en Oranje- Delfsblauwmuseum worden de nek omgedraaid. Haagse iconen als IJscoman Moes en oliebollenkoning Jan Vermolen zouden zonder onze tussenkomst allang de stad zijn uitgejaagd. 
En vanwege het feit dat wij de grootste partij van de stad zijn, is de burgemeester zo verstandig geweest om aan te kondigen dat de traditie van de Vreugdevuren door mag gaan.

Andere tradities en iconen daarentegen staan wel onder druk door woke-gezanik.

– oude puchjes worden geweerd;

– barrières voor kiosken en koffiehuizen; 
– het Sinterklaasfeest, waar kindervriend Zwarte Piet met bizarre eisen aan de subsidie is verbannen;

– en de speelboot op Kijkduin – waar u en ik onze jeugd doorbrachten – moet naar de schroothoop.

Als eigenaar van het ADO-stadion de toekomst van OnzeTrots veilig stellen? De verantwoordelijk wethouders houden een winterslaap waar menig beer jaloers op is. Ondertussen spelen ze zo met het voortbestaan van de meest roemruchte club van Nederland. 
Datzelfde geldt voor onze IJshockeyclub HIJS, keer op keer Neerlands landskampioen, plezier voor duizenden, maar nadanul support vanuit het stadhuis.
Het is triest om te zien hoe weinig er is gerealiseerd door dit college, hoe weinig er is opgelost. 
De VVD – ooit een ondernemerspartij – heeft zich net als in de landelijke politiek volledig laten gijzelen door GroenLinks en D66. 
Het is één pot nat, een fusie lijkt op handen.  
Pluche boven principes is wat de liberale klok slaat. Inmiddels is GroenLinks wethouder Van Alphen opgestapt en is de voorman van de VVD met stille trom vertrokken. 
Bij hem worden onwelgevallige dossiers door een partijgenoot in een kluis opgeborgen. Ondertussen staan de financiën van de stad er bar slecht voor. 
Het Rijk kort de inkomsten van onze stad keer op keer door onbegrijpelijke kortingen op het gemeentefonds; voor Den Haag scheelt dat maar liefst 60 miljoen euro per jaar. 
En onze bestuurders durven weinig weerstand te bieden tegen de beslissingen van hun partijgenoten in de landelijke regering. 
Het belang van de stad Den Haag lijkt bij hen toch niet altijd op één te staan. Hoe staat het immers met de miljoenencompensatie voor de renovatie van het Binnenhof? 
Zo stevenen we met de financiën van de stad Den Haag af op een jaarlijks tekort van 20 miljoen euro. 
En hoe gaan ze dat oplossen? U raadt het al. 
Om de begroting sluitend te krijgen zal verder worden bezuinigd of worden lokale lasten verhoogd. En waarschijnlijk gaan, als het aan de elite ligt, beide doemscenario’s gebeuren. 
De OZB omhoog, parkeertarieven omhoog, de hondenbelasting blijft. We gaan met z’n allen betalen de komende jaren. 
De gepresenteerde verkiezingsprogramma’s van D66 en de PvdA hebben alles weg van een draaiboek voor incassobureaus, waar Jan met de Pet mag aftikken. Er zou vanuit de stad Den Haag veel krachtiger stelling genomen moeten worden tegen het Rijk. 
De landelijke overheid kan toch niet bezig blijven taken over te dragen aan de gemeenten, zonder de daarbij behorende budgetten?

Soms zouden we dingen moeten weigeren. 
Moeten we niet stoppen met het onderbrengen van statushouders? 
Met het handhaven van zaken waarvan de boetes naar het Rijk gaan? 
Met het invoeren van wet- en regelgeving die vooral de regering goed uitkomt. 
Maar ja, een krachtige opstelling vanuit de stad naar het Rijk is natuurlijk moeilijk voor partijen die ook landelijk in de regering zitten. 
En misschien ligt daar wel de grootste rol voor een puur lokale partij, die altijd het belang van de stad op nummer één zet, in plaats van het belang van de partij en de eigen carrière in die partij. 
Hart voor Den Haag heeft altijd gestaan voor pragmatische oplossingen, denkend vanuit dat belang voor de stad. 
Dus niet vanuit partijbelang, of principes van links of van rechts. 
En die benadering is nu meer nodig dan ooit. 
Want deze stad verdient beter. 
Wij zijn van de afdeling concreet: oplossingen bedenken, daar beleid op maken, de mouwen opstropen en buffelen. 
Samen met investeerders die hun pecunia in de stad willen steken. En het realiseren van onze plannen kan soms met links, en soms met rechts. 
Want problemen zijn niet links of rechts. Problemen moeten opgelost worden!

Wij werken daarbij met iedereen samen die het hart op de goede plaats heeft. En wat ons betreft betekent dat een groengeel hart, dat klopt voor Den Haag! 
En samen met andere partijen zullen we met onze pragmatische aanpak Den Haag weer op de goede koers moeten krijgen. En juist in de afgelopen periode waarin we gedwongen langs de zijlijn stonden hebben we gezien hoezeer die aanpak nodig is! 
De frisse wind, de niet-lullen-maar-poetsen mentaliteit, met een eerlijke boodschap van hoop en optimisme.
Want deze mooie stad verdient beter. 
Daarom doet Hart voor Den Haag weer mee aan de verkiezingen volgend jaar. 
Omdat er zoveel zaken zijn die aangepakt moeten worden. 
Zoveel mensen zijn die onze steun verdienen. 
En wij een rol hebben in deze stad, 
een taak, een verantwoordelijkheid. 
Daarom werken we met de stad en met enthousiaste kandidaat-raadsleden aan ons nog te presenteren verkiezingsprogramma ‘Deze stad verdient beter’.

Een programma waar het bestrijden van de woningnood op één zal komen te staan. Waarin we zorgen voor een veilige, leefbare en bereikbare stad. Een programma waarbij we de economie aanjagen en mensen aan het werk helpen. 
Een stad die groen blijft en wat ons betreft nóg groener wordt.

Een stad waarin de bewoners gehoord worden en waar de rekening voor landelijke strapatsen niet bij hen komt te liggen.

Een stad waarop trots mogen zijn.

Deze stad verdient beter, deze stad verdient Hart voor Den Haag.

Als uw lijsttrekker ga ik met alles wat ik in mij heb, voorop in de strijd om dat hart harder dan ooit te laten kloppen.

Kies op 16 maart 2022 Hart voor Den Haag, Lijst 1.

Dank u wel.