Monique van Stuijvenberg: “Mensen die afhankelijk zijn van scootmobiel zitten weken aan huis gekluisterd”

Ouderen die pech krijgen met hun scootmobiel, moeten tegenwoordig heel lang wachten op reparatie van hun voertuig. Door een landelijk gebrek aan monteurs zitten ze soms noodgedwongen wekenlang thuis. “Ik voelde me gegijzeld. Zelfs een halfje brood halen, was onmogelijk.” Hart voor Den Haag trekt aan de bel.

De bijna 80-jarige Corrie Visser was ten einde raad. Helaas komt het wel vaker voor dat de bandjes van haar scootmobiel lek raken. Corrie maakt ook veelvuldig gebruik van haar scootmobiel, omdat ze echt geen meter kan lopen. Daarnaast is ze alleenstaand en moeten er toch ook boodschappen gehaald worden. “Dat is niet eens het enige”, zegt Corrie, “ik ben nou eenmaal graag onder de mensen en met mijn scoot kan ik naar het plein hier aan de overkant, of naar een ander gezellig terrasje om met vriendinnen te praten en koffie te drinken.”

Twaalf dagen

Wat schetste haar verbazing toen ze Medipoint belde vanwege een lekke band? De wachttijd bedroeg twaalf dagen! Twaalf dagen wachten tot er een monteur langs kan komen die het bandje verwisselt. Fractievertegenwoordiger Monique van Stuijvenberg van de grootste partij Hart voor Den Haag, wist ook niet wat ze hoorde. “Het kan natuurlijk altijd zo zijn dat iemand pech heeft, maar bijna twee weken moeten wachten op het wisselen van een bandje?”, zegt Van Stuijvenberg die meteen navraag is gaan doen en nog meer klachten hoorde. “Ook bij deze mensen duurde reparatie van hun scootmobiel tien dagen en zelfs twee bij weken bij een man met COPD die ook nog een baan heeft. Hij kwam daardoor iedere dag buiten adem op zijn werk aan. Te gek voor woorden”, zegt Van Stuijvenberg die vindt dat deze mensen op zijn minst vervangend vervoer moeten krijgen via de Wmo.

ANWB gebeld

Ten einde raad besloot Corrie Visser de ANWB, die ook een scootmobielservice heeft, te bellen. “Die waren hier binnen een uur, en hebben ‘m meteen gerepareerd. Ik moest wel meteen lid worden, maar dat is logisch.” Officieel mag dit niet. “Maar wat moest ik anders? Als ik thuis blijf, zou ik doodziek worden. Bovendien heb ik dan niks te eten. Die scootmobiel is voor mij van levensbelang.” Lid worden van de ANWB is niet voor iedereen een optie. Het is volgens Van Stuijvenberg ook niet de bedoeling. “De gebruikers betalen immers maandelijks al een bijdrage voor de scootmobiel. Het wonderlijk is dat bij pech onderweg er wél direct een monteur beschikbaar is”, zegt de fractievertegenwoordiger.

Hart voor Den Haag stelt schriftelijke vragen. Lees hier onze schriftelijke vragen

Corrie Visser met haar scootmobiel. Foto rechtenvrij te gebruiken.