De Amstelveense basisschool ‘Michiel de Ruyter’ doet na meer dan tachtig jaar haar eigen naam in de ban. Het is het zoveelste voorbeeld van de woke-zelfhaat die ons land teistert. In mijn stad, Den Haag, is het niet veel beter gesteld. Vorige zomer diende ik een voorstel in om de zeehelden Michiel de Ruyter en Maarten Tromp te eren in de Haagse badplaats Kijkduin. In augustus 1653 was de cruciale zeeslag bij Ter Heijde, tijdens de Eerste Engels-Nederlandse Oorlog, vanaf Kijkduin namelijk goed waarneembaar. Tromp liet daarbij het leven.

Maar het ultralinkse Haagse college wees mijn plannen van de hand. Een plein vernoemen naar De Ruyter? Kan niet. De boulevard vernoemen naar Tromp? Geen sprake van. Een standbeeld oprichten voor onze grootste zeehelden? No way.

In de morele opruimwoede van de eenentwintigste eeuw moet de vaderlandse trots er steeds vaker aan geloven. Grote historische figuren worden met terugwerkende kracht beoordeeld op basis van hedendaagse normen. Vergeten wordt wat zij betekenden. En erger nog: we graven het fundament onder onze eigen cultuur en identiteit weg.

Michiel de Ruyter was geen heilige. Geen enkele historische figuur was dat. Maar hij was wél een briljant strateeg. Een man van moed, discipline en visie. Hij verdedigde onze kusten tegen buitenlandse agressie. Hielp de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden overeind houden in een woelige periode en behaalde, samen met de gebroeders De Witt, de briljantste militaire overwinning in de Nederlandse geschiedenis: de Tocht naar Chatham. En Tromp? Die wist met zijn vloot de Engelse superioriteit te weerstaan op een moment dat het voortbestaan van onze jonge republiek op het spel stond.

Zeehelden als De Ruyter en Tromp waren producten van hun tijd, gevormd door een wereld die fundamenteel anders was dan de onze. Wie hen veroordeelt met de morele maatstaf van vandaag, bedrijft geschiedvervalsing.

De woke-beweging, die zich beroept op rechtvaardigheid en inclusiviteit, ontaardt steeds meer in een moreel absolutisme. Wat begint als een roep om erkenning van onrecht, eindigt in een heksenjacht op alles wat niet past binnen het frame van politieke correctheid. En met elke gecancelde held, elk weggehaald monument en elke herschreven pagina van onze geschiedenis verliezen we een deel van onszelf.

Want wat is onze samenleving zonder onze grootste helden? We hebben hen hard nodig – niet als perfecte voorbeelden, maar als ankers voor onze steeds meer fluïde culturele identiteit.

Het is de hoogste tijd dat we ons verzetten tegen deze vorm van zelfvernietiging. Niet om het verleden te verheerlijken, maar om het te begrijpen. En omdat onze helden ons iets kunnen leren over kracht, durf en leiderschap. Iets waar we in deze tijd, waarin politieke debatten vaak veel weg hebben van ordinaire moddergevechten, een schrijnend tekort aan hebben.

Laten we De Ruyter en Tromp daarom eren, net als al die andere helden uit ons verleden. Laat de cancelcultuur niet ons moreel kompas zijn. Want wie zijn helden laat zinken, verliest zijn koers.

Hopelijk komen de Amstelveense bassischool en het Haagse stadsbestuur spoedig tot inkeer.